Die dag dat er iets misging...

 

    De afgelopen drie avonden heb ik een mobiel uitgezocht voor mijn lieve Saartje. De zoektocht nam mij volledig in beslag, omdat het een van de eerste ‘normale’ dingen was die ik voor haar durfde te kiezen en te kopen. Ik wilde heel graag dat het een unieke en perfecte mobiel zou worden waar Sara naar zou kunnen kijken en luisteren als ze wakker was. Na het lezen van een artikel over de manier waarop baby's zien, heb ik gekozen voor grijstinten met delicate toevoegingen van geel en rood. Het hele speelgoed bestond uit een plastic doos die mooie, rustige melodieën speelde en drie bladeren. Daaraan vast zaten drie figuren met grote ogen: zonnetje, vosje en hertje die zachtjes bewogen op de muziek. Het geheel zag er heel charmant uit, en dankzij de kleuren moest het aantrekkelijk zijn voor onze Schatje. Na het bestellen kon ik niet wachten tot het pakket arriveerde en haar reactie zag.

    Op donderdag (6 mei 2021) verscheen ik 's morgens vroeg op de afdeling Neonatologie met de geselecteerde carrousel en verschillende beschikbare montageopties. Toen de verpleegster en ik klaar waren met het ophangen van de mobiel boven haar bed, zag ik dat Sarah begon te draaien. Langzaam probeerde ze haar slaperige oogjes te openen en te zien wat er om haar heen gebeurde. Nadat ze had gezien wat er boven haar hoofd hing, deed ze haar oogjes wijd open en richtte al haar aandacht op haar nieuwe vrienden. Mijn hart maakte een sprongetje van vreugde. Het geschenk kreeg de goedkeuring van Saartje en vanaf die dag werd het een van de belangrijkste dingen voor haar. Het is een heerlijk gevoel om voor je droomdochter iets heel normaals te kunnen kopen.

    De volgende dag (7 mei 2021) nadat ik de afdeling binnenkwam, zag ik dat er twee artsen en een verpleegster bij Sarahs bed stonden... Mijn hart klopte in mijn keel en een moment kon ik niet ademen of bewegen. Het was de eerste keer dat ik een paniekaanval kreeg. Een verlammende angst die mij letterlijk verstikte nam mijn hele lichaam over. Na een tijdje merkte de verpleegster die die dag voor haar zorgde mij op en begroette me met een glimlach. Toen begreep ik dat er niets ergs aan de hand was, ik haalde eindelijk diep adem en kwam naar hen toe. De dokter vertelde mij dat ze even eerder de arterielijn hadden verwijderd, die de bloeddruk meet en gebruikt wordt om bloed af te nemen zonder dat er geprikt hoeft te worden. Ze verwijderden ook (voor de derde keer!) de drain die het overtollige lymfe afvoerde dat zich in de borstkas ophoopte. Tijdens ons gesprek kon ik me niet concentreren... De hele procedure vond vlak voor mijn aankomst plaats, wat mij een beetje irriteerde. Ik vroeg dat dergelijke procedures tijdens onze aanwezigheid zouden plaatsvinden. Sarah was altijd veel rustiger als een van ons bij haar was.

    Na de procedure was Sarahs hartslag veel hoger en was haar ademhaling weer minder rustig. De artsen stelden voor dat we meteen samen zouden gaan liggen. Deze keer kalmeerde het buidelen mijn prinses echter niet. Er was de hele tijd iets dat haar dwarszat. Na tien minuten werd besloten paracetamol intraveneus toe te dienen, waardoor ze uiteindelijk kalmeerde en in slaap kon vallen. Maar ergens diep vanbinnen voelde ik dat er iets niet klopte. Na ongeveer anderhalf uur legde ik haar weer in haar wiegje en Saartje braakte vrijwel onmiddellijk iets bruins uit. Het leek op oud bloed. Mijn moederinstinct vertelde me dat er iets mis was! Ik had het gevoel dat er iets was gebeurd terwijl de drain werd verwijderd, dus ik raakte steeds gefrustreerder en bozer omdat ik er niet voor haar was...

 

 

    Artsen bestelden een röntgenfoto van de borstkas, die onmiddellijk werd gemaakt. Volgens hen was op de foto te zien dat er bij het uittrekken van de drain wat lucht werd aangezogen. Sarah werd steeds minder stabiel en onrustiger, dus werd besloten om de plek waar de lucht werd aangezogen lek te prikken. Toen alle benodigde apparatuur gereed was, werd Sara rustiger en stabiliseerde haar toestand. Nog voordat ik wegging, legden we haar op haar buik zodat de lucht in haar borst gemakkelijker kon ontsnappen. 's Avonds was ik alleen met Tom in het RM huis, dus ik kon haar niet bezoeken. Gelukkig kon ik haar de hele tijd in de gaten houden via de camera die boven haar wiegje was gemonteerd en kon ik op elk moment bellen voor meer informatie. Haar toestand bleef de hele avond stabiel.

    De volgende ochtend (8 mei 2021) kwam ik erachter dat Sara 's ochtends weer aan het overgeven was. Verder bleef haar conditie goed, dus het was weer tijd om te knuffelen. Deze keer was mijn Schatje kalm tijdens, hoewel ze op een gegeven moment misselijk werd en moest overgeven. Al die tijd vroeg ik me af wat de oorzaak van de misselijkheid was. Hebben ze de milliliters voedsel die geserveerd werd, overdreven enthousiast verhoogd? Is er iets gebeurd tijdens de procedure van gisteren? Ik had constant het gevoel dat er iets mis was!

    Toen ik na de avondeten bij Sarah terugkwam, ging het steeds slechter met haar. Artsen hebben nog een Thoraxfoto besteld. Ze vermoedden dat er zich weer vocht had opgehoopt rond de linkerlong, wat het voor haar moeilijker maakte. Na het onderzoek kreeg ik informatie dat ze hoogstwaarschijnlijk de drain opnieuw zouden moeten aanbrengen. Terwijl ze zich klaarmaakten, stelde de verpleegster voor dat we konden knuffelen. De eerste vijf minuten keken we elkaar in de ogen. Later werd Sarah weer onrustiger, alsof ze pijn had. Ik voelde haar pijn echt over mij heen. Even later moest ze weer overgeven, en dit keer zat er weer oud bloed in haar maag. Ze werd daarna erg onrustig en ik kon haar huilen niet kalmeren. Het zuurstofgehalte daalde naar 70 en ondanks de maximale instellingen van de machine steeg het niet. Saartje lag op mijn borst en werd steeds paarser en slapper. Ik was totaal in paniek! Ik kon me niet bewegen en de tranen stroomden over mijn wangen. Ik had een totale chaos in mijn hoofd, maar ik bleef mezelf afvragen: "is dit onze laatste knuffel, zal mijn Strijdertje overleven"?

    Even later pakte iemand haar van mij af en legde haar in haar wiegje. Binnen een seconde verschenen er drie artsen naast mij. Ik hoorde een van hen bevelen geven. Ik zag hoe zuster een speciale kast meebracht met spullen die nodig zijn voor intubatie en reanimatie. De namen van medicijnen werden genoemd, plastic pakjes ritselden, iedereen bewoog zich heel snel, maar niet zenuwachtig. Ik had de indruk dat ik midden in de set van Grey's Anatomy zat. Alles leek mij zo onwerkelijk, totaal onwerkelijk! Na een tijdje voelde ik de hand van de verpleegster op mijn schouder, die die dag niet voor Sarah zorgde, hoewel we elkaar al van voorgaande weken kenden. Ik hoorde bijna tegelijkertijd haar bezorgde stem die vroeg of het goed met me ging. Het enige wat ik als antwoord kon doen, was met mijn hoofd knikken. Op dat moment legde onze behandelende arts (ze had op dat moment dienst) mij uit dat Sarah opnieuw geïntubeerd zou worden, en nadat haar toestand gestabiliseerd was, zouden ze ook een drain inbrengen. Er werd mij gevraagd of ik met alles akkoord ging. Ik knikte en vroeg hen om mijn Wondertje te redden. Een van de zussen nam me mee naar de familiekamer en bood me iets te drinken en haar gezelschap aan. Ik antwoordde dat dat niet nodig was. Ik wilde alleen zijn om de emoties die in mij opborrelden lucht te geven... 

    Voordat Zusje wegging, verzekerde ze me dat ze me zou komen halen zodra het voorbij was. Ik was helemaal alleen in deze kamer. Ik wilde schreeuwen, maar het enige wat er uit mij kwam was krampachtig huilen. Toen de tranen ophielden, belde ik Honza (mijn partner) om hem te informeren over alles wat er zojuist was gebeurd. We praatten totdat de verpleegster weer verscheen. Ze communiceerde snel dat alles goed was gegaan en dat ik bij haar terug kon komen. Sarah had weer een buisje in haar kleine neusje en nog een in haar borst. Alle vitale functies werden weer normaal en na de medicijnen die vóór de procedures waren gebruikt, sliep ze vredig en diep. Ik zat naast haar, hield haar kleine handje vast en vroeg me de hele tijd af wat er gebeurde dat we weer zo'n grote stap terug moesten doen? Is er iets beschadigd bij het verwijderen van de slang? Zal het nog beter worden?

 

 

    Ik had zoveel vragen en geen vaste antwoorden. Die nacht heb ik nauwelijks geslapen. Ik heb meerdere keren gebeld om er zeker van te zijn dat alles in orde was en er stond een computer met camerabeeld naast mijn bed. En in mijn hoofd zat een analyse van alles wat er de afgelopen drie dagen was gebeurd. Ik had het gevoel dat we iets misten... En deze verslechtering van Sara's toestand had met meer te maken dan alleen de ophoping van lymfe in haar borst.