Die dag, negen maanden na Sarah overleden is.

   Het is nu 9 maanden geleden dat onze Dappere Prinsesje Sarah is overleden. Voor ons als gezin was het een tijd vol extreme emoties. In feite vulden onze emoties ons, ons huis, en vaak explodeerden ze in iemand. Het was een erg drukke tijd, na 15 maanden in het ziekenhuis verhuisden we naar ons eigen huis en moesten we elkaar weer leren kennen. Gedurende deze tijd, toen Sara vocht voor haar leven, woonden Honza en onze zoon Tom op reis, 3 dagen bij mij in het Ronald McDonald hotel en 4 dagen in Tiel. Ik bracht het grootste deel van de dag en avond door bij Sara. Sterker nog, ik verliet de ziekenhuismuren alleen tijdens haar dutjes en 's avonds als ze in slaap viel. Ik was haar moeder, verpleegster, animator, fysiotherapeut, logopedist en arts. En Honza verdiende in die tijd geld, was een vader en moeder voor Tom en zorgde voor ons huis, en hij verhuisde twee keer per week. We hebben bewust voor deze rolverdeling gekozen en ik moet zeggen dat we 15 maanden lang een geweldig team waren! Een goed geoliede machine. Maar toen het leven weer "normaal" werd, bleek dat het voor mij niet langer normaal is en dat ik opnieuw moet leren leven. Ik moest leren: leven in ons gezin, moeder zijn voor Tom, partner zijn voor Honza, leven in de samenleving, maar ik moest vooral leren hoe ik weer Karolina kon zijn. 15 maanden lang was ik "Moeder van Sarah", in constante overlevingsmodus, op de hoogste waakzaamheid. 

   Laten we eerlijk zijn, het heeft mij en ons hele gezin allemaal geraakt. Ik worstel met posttraumatische stressstoornis, depressie, slapeloosheid en paniekaanvallen. Ik vecht de hele tijd met mezelf, voor mezelf en voor ons. Ik sta onder constante psychiatrische en therapeutische zorg. Ik heb net een intensieve trauma behandeling ondergaan en ik sta voor een andere die gericht is op hulp bij rouw. Ik heb een hele lange weg voor me en één ding is zeker. Ik ben een compleet nieuw persoon en de oude ik is niet meer. Ik moet gewoon uitzoeken wie ik ben en wat ik wil. En leren leven met deze bagage die ik altijd door het leven zal dragen...

 

 

    Ik ben heel dankbaar dat ik onderweg mensen heb ontmoet die mij op mijn voorwaarden specialistische hulp hebben aangeboden. Zowel in het ziekenhuis heb ik tijdens de hele periode waardevolle therapeutische hulp gehad als na Sara's dood. Alles werd voor mij geregeld, ik werd doorverwezen naar specialisten door mijn therapeut uit Nijmegen. Ik bleef nog geen 5 minuten zonder hulp of ondersteuning. Bij dit alles is het geruststellend dat het systeem in Nederland de geestelijke gezondheid zeer serieus neemt, vooral op moeilijke momenten als de dood van een kind. 

    Mijn dagen doen me een beetje denken aan koorddansen, waarbij het touw staat voor mijn goede mentale conditie. Er is niet veel voor nodig om mijn evenwicht als een kaartenhuis in elkaar te storten. En weer op het touw komen en erop balanceren kost heel veel moeite en energie. Natuurlijk zijn de dagen anders, soms beter en soms slechter, maar ik hoop dat ik eindelijk balans en innerlijke rust zal vinden. Voor nu ziet het er op deze foto's zo uit, soms een lach en dan weer tranen.