Die dag dat we eindelijk moeder-dochter momentje hadden.

 

     Op maandag (26 april 2021) hebben we wederom wekelijks een gesprek gehad met de behandelend arts over de gezondheid van ons Dochtertje. Deze gesprekken zijn altijd een herinnering aan hoe ernstig Sarah's toestand is, dus ik kom zenuwachtig naar ze toe met mijn hart in mijn keel. Deze keer, direct na binnenkomst in de kamer, voelde ik een zeer gespannen sfeer. Het voelde alsof alle onuitgesproken woorden elke centimeter van de kamer vulden. Naast de Leidende arts, werd de bijeenkomst voor het eerst bijgewoond door de Zuster die Sara goed kent, waardoor het een officieel en serieus karakter kreeg.

    Nadat we de lege stoelen hadden ingenomen, begon de dokter het gesprek met een samenvatting van de afgelopen dagen. Helaas hebben de afgelopen 13 dagen niet de doorbraak gebracht waar we allemaal op wachten. We vechten nog steeds tegen zeer hoge pulmonale hypertensie, die ook een versnelde hartslag veroorzaakt en Sara veel energie kost. Daarom heeft mijn Meisje geen enkele reserve, en tijdens de momenten van verzorging, haar draaien of onderzoeken uitvoeren, zijn er grote dalingen van saturatie. Bovendien zet de ophoping van lymfevocht in de borst de longen onder druk. Artsen proberen ook overtollig vocht uit het lichaam kwijt te raken. Ondanks deze uitgebreide medische hulp kwam Sara niet verder dan het punt waarop we allemaal even diep adem kunnen halen. De dokter benadrukte dat ze als medisch team al tegen de muur staan! Over twee dagen (28 april 2021) is Sarah 5 weken oud en de situatie is nog onduidelijk. Ze raken langzaamaan door hun ideeën en mogelijkheden heen... De doktoren hebben unaniem besloten dat het tijd is om een risico te nemen, het is tijd om alles op één kaart te zetten...

    Elke dag ben ik tijdens een artsenvisite, breng een paar uur door bij Sara en doe overal actief aan mee, stel vragen, lees medische studies, leer en ik meen heel goed te weten hoe ernstig haar toestand is. En toch, als je weer hoort dat het leven van je Baby in gevaar is, breekt je hart en staat het je naar de keel. Die stukjes in je keel stikken je en nemen je eetlust weg! Huilend, met mijn hart in de keel en ondanks alles smeulende hoop, luisterde ik naar het "laatste kans" - plan.

     De eerste stap was om Sarah's speciale medische sondevoeding om te zetten naar parenterale voeding (TPV). Dankzij veneuze voeding die de darmen en portale circulatie omzeilt, hopen ze de lymfeproductie te remmen en tijd te geven aan de lymfevaten die tijdens de operatie waren aangeraakt om te genezen. De tweede stap was om diuretica permanent in het behandelplan op te nemen en dankzij hen overtollig water uit het lichaam te verwijderen. De derde stap omvatte de installatie van twee extra drains om overtollige lymfe uit de borstkas af te voeren. De laatste fase van het plan omvatte het wijzigen van de instellingen van het beademingsapparaat van vibrerende oxygenatie naar normaal.

 

 

    Op dinsdag (27 april 2021), toen alle besproken wijzigingen waren doorgevoerd, bleek dat het risico soms loont! Sarah begon vanaf de ochtend kleine stapjes vooruit te zetten. Het eerste grote succes na het veranderen van het type oxygenatie was zichtbaar voor het blote oog (op de monitor), waardoor het werk van haar hart werd langzamer. De Zusters waren in staat om de druk te verlagen die de beademingsmachine had om zuurstof in de longen te persen. Onze Prinsesje voelde zich dinsdag (27 april 2021) 's avonds merkbaar beter, ze had zelfs nog wat energie over om aan de fopspeen te zuigen. Wat heb ze genoten!  Voor de meeste ouders een heel alledaags moment, een fopspeen zuigen door een baby, voor ons was deze fopspeen gezogen door Sarah een reden tot grote euforie!!! Het getuigde van de verbetering waar we al zo lang van droomden. Dit succes smaakte heerlijk, vooral omdat het op Honza's 34ste verjaardag kwam (Ja, hij is net als koning jarig :P).

    De volgende dag (28 april 2021) ging onze blijdschap door! Tijdens de ochtend doktersrondes werd besloten om een ​​echo van het hart en een thoraxfoto te maken om de verbetering van Sarah's gezondheid beeldvorming te bevestigen. Tijdens het onderzoek was ik de hele tijd aan haar zijde om haar hoofd vast te houden en vooral haar te troosten. Deze keer heeft Saartje alle onderzoeken goed doorstaan! Daarna kwam de dienstdoende arts langs om me meteen het goede nieuws te vertellen. Voor het eerst hoorde ik de woorden waar ik zooooo lang op had gewacht: "Sarah's pulmonale veneuze druk is aanzienlijk gedaald. We kunnen gaan nadenken over het overschakelen van de beademing naar een andere, minder ingrijpende methode van oxygenatie."

     Ik herinner me nog precies de waanzin in mijn hoofd toen ik die woorden hoorde. Ik herinner me dat ik de eerste paar seconden niet kon reageren, bevroor zonder te bewegen. De vreugde die ik voelde was zo groot dat ik er tegelijk doodsbang van werd. De laatste tijd ben ik bang om te genieten omdat alles zo kwetsbaar en vluchtig is. Maar deze keer liet ik de euforie me volledig overnemen. Ik schreeuwde het uit van blijdschap! Voor het eerst sinds haar geboorte stond ik mezelf toe om te voelen, me gelukkig te voelen. Mijn Sarah liet iedereen zien hoe sterk, uniek en dapper ze is. Ik was zo trots en blij dat ik me 10 centimeter groter voelde. Na dit gesprek ben ik direct (letterlijk) naar het Ronald McDonald Huis gerend om het goede nieuws zo snel mogelijk met Honza te delen. Onze gezamenlijke vreugde was oneindig!!!

 

   

    Tijdens de avondwandeling naar Sarah werd ik vergezeld door de overtuiging dat deze dag echt prachtig was, en ik ga nog zo meteen helpen met de avondsverzorging. Ik hou van die momenten waarop ik de Verpleegster kan helpen mijn Schatje om te draaien, haar luier te verschonen en alle zoete delen van haar lichaam met babyolie in te smeren. Dit keer stond er een verrassing op me te wachten op de afdeling, wat me meteen opviel toen ik door de deur liep. Naast Sarah's wiegje stond een uitklapbare tuinstoel klaar, zo eentje die ik andere ouders wel eens zag gebruiken als ze hun kinderen aan het buidelen waren. Op hetzelfde moment realiseerde ik me dat deze dag nog beter zal zijn! Ik moest vijf weken wachten om haar voor het eerst vast te kunnen houden. Even later stond ik op het punt mijn Saartje voor het eerst te knuffelen.

 

 

 

 

 

 

 

    Toen ik eenmaal in die stoel naast Sarah ging zitten, kon ik niet wachten op ons moment. Een van Zusters , bijgestaan ​​door twee andere verpleegsters, tilde Sarah en alle slangen uit haar bedje recht in mijn armen. Nadat alle leidingen en kabels waren vastgezet en gecontroleerd of we lekker zaten, was het tijd voor een fotosessie! Mijn model was zo verrast door de hele situatie dat ze haar ogen niet van me af kon houden. Wat was het heerlijk om zo dichtbij te zijn, haar in mijn armen te hebben. Ik wilde dat dit moment zou stoppen en duren!!!