Het verhaal van mijn moederschap deel 2.

    De dokter adviseerde nog een jaar proberen, zei dat we gewoon regelmatig moesten vrijen zonder naar de kalenders en vruchtbare dagen te kijken. Ondanks vele onderzoeken vonden de doktoren geen enkele oorzaak van onze problemen, de diagnose was idiopathische onvruchtbaarheid (zonder gevonden oorzaak). Het volgende jaar hebben Honza en ik erg ons best gedaan om me zwanger te maken. En ondanks onze inzet kwam mijn menstruatie elke maand op tijd en bracht weer een teleurstelling met zich mee. Elke volgende maand groeide onze frustratie en bleef er steeds minder vreugdevolle spontane inspanning over... Na ongeveer 10 maanden verdampte mijn vertrouwen dat we zouden slagen volledig. Intern gaf ik het op en telde de tijd af tot het volgende bezoek aan de fertiliteitskliniek, dat zou plaatsvinden na 12 maanden zonder zwangerschap. Toen ik mijn twaalfde menstruatie kreeg, was ik niet meer verdrietig of teleurgesteld, integendeel, ik was blij dat we door konden naar de volgende fase. Ik wist natuurlijk precies hoe het eruit zou zien en wat ons in de nabije toekomst te wachten stond. In theorie wist ik alles van de intra-uteriene inseminatieprocedure. Een controlefreak als ik moet ALLES weten, want hierdoor blijven stress en angst onder controle. Ik ben een typische man van actie, dus in stressvolle situaties kijk ik wat er gedaan kan worden om het gevoel van controle over de situatie terug te krijgen.

    Bij het volgende gesprek met onze gynaecoloog kregen we een verwijzing voor nog meer bloedonderzoeken. We kregen ook zeer gedetailleerde informatie over de inseminatieprocedure, het bezoekschema en alles wat ons de komende tijd te wachten staat. Er werd een afspraak gemaakt met een verpleegster die ons zou leren met een pen hormonen in de buik te spuiten. Ja, je leest het goed: hormonen injecteren met een naald in mijn buik... Ik heb me altijd afgevraagd hoe zo'n training eruit zou kunnen zien. Gaan we echt op mijn buik treinen?! In theorie ziet alles er begrijpelijk en eenvoudig uit... totdat je naalden in je eigen lichaam moet steken!

    Binnen een week kregen we bericht dat alle andere testresultaten normaal zijn. Er werd ook getraind. Een heel aardige verpleegster legde ons de hele theorie uit van hoe het apparaat werkt, dat op een pen lijkt en na het indrukken van een knop een geselecteerde hoeveelheid hormonen injecteert. Na de theorie is het tijd voor de praktijk. Wat was mijn opluchting toen bleek dat we eerst op de bal zouden oefenen, en niet op mijn lichaam! Het werkingsmechanisme van het apparaat was kinderspel. Je haalt het apparaat uit de koelkast, maakt het open, stelt de hoeveelheid hormoon bovenaan in, pakt dan je buikvet vast, legt het apparaat op je huid en drukt. De naald gaat de huid in en het apparaat injecteert de stoffen. Ik deed het geweldig aan de bal, dus het was tijd om het op mijn eigen lichaam te proberen. Ik zet het, grijpt het vet ... en hier begon het probleem. Ik was op dat moment in een heel goede fysieke conditie en ik kon mijn vet niet echt opvangen omdat ik er geen had. Dus ik greep naar mijn huid, telde hardop 3, 2, 1... Ik klemde mijn tanden op elkaar en drukte. Na een seconde voelde ik een naald in mijn buik prikken. Het gevoel was nogal onaangenaam, maar deze keer hoefde ik niets te injecteren, ik kon de naald er meteen uithalen. Ik keek naar Honza en ik wist dat ik het alleen moest doen! Hij valt soms flauw tijdens bloedafnames, tandheelkundige procedures of tatoeages. Nu werd het ook een beetje groen terwijl ik aan het treinen was. Ik zei in gedachten tegen mezelf "je kunt het, het doet geen pijn, het is gewoon onaangenaam" en zo sloten we de training af.

    We kregen nauwkeurige instructies van de dokter, dus op de eerste dag van de menstruatie (eerste dag van de cyclus) belde ik de kliniek om een ​​vaginale echografie te regelen op de derde dag van de cyclus. Zo zijn we gestopt met leven volgens de dagen van de week, nu hebben de dagen van mijn cyclus ons leven overgenomen. Op de derde dag van de cyclus gingen we voor de afgesproken tijd naar Nieuwegein. Er zaten nog meer koppels in de wachtkamer van de kliniek, dus de gedachte schoot door mijn hoofd: "we hebben ons aangesloten bij de club van ongelukkigen die niet eens kinderen kunnen krijgen." Toen ik een tijdje naar deze mensen keek, dacht ik dat onvruchtbaarheid verschillende leeftijdsgroepen, etniciteiten en nationaliteiten treft. Toen was ik opgelucht dat ik in Nederland woon en dat in het basispakket van de zorgverzekering iedereen recht heeft op medische hulp bij de behandeling van onvruchtbaarheid (in Polen moet je zelf alles betalen). Het is ook geruststellend dat inseminatie of in-vitro hier geen reden is om je te schamen (helaas steeds in mijn moederland is het reden om te schamen)... Tja... als ik nerveus ben, heb ik veel gedachten, en straks brengt iemand een echoapparaat in mijn vagina op de derde, zeer overvloedige dag van mijn menstruatie!

    Na een tijdje in de wachtkamer te hebben gewacht, werden we gebeld door een jonge arts en uitgenodigd om plaats te nemen in de spreekkamer. Het bezoek begon met een paar vragen over mijn cyclus, mijn menstruatie, onze voorbereiding en wat andere algemene vragen. Ook werd ons precies verteld wat er daarna ging gebeuren. Daarna werd ik achter het gordijn uitgenodigd om me voor te bereiden op het onderzoek, dat wil zeggen om me uit te kleden. Na een tijdje lag ik uitgekleed vanaf mijn middel op de gynaecologische stoel en een heel aardige dokter vertelde me dat ik zo meteen haar aanraking zou voelen en dan zou ze het echoapparaat naar binnen brengen. Toen het apparaat op de juiste plaats op het beeldscherm stond, zag ik mijn binnenkant. Hahaha :) Ik zag daar niet echt iets, maar de dokter zag dat er geen cysten in mijn eileiders en eierstokken zaten. Alles zag er boekachtig uit. Vanaf de vijfde dag van de cyclus konden we vijf opeenvolgende dagen beginnen met het injecteren van 75 eenheden Gonal-F (humaan gonadotrofinehormoon) in mijn buik. Tijdens het hele onderzoek voelde ik me erg ongemakkelijk, ik voelde mijn menstruatie langs mijn billen druppelen en ik wist dat als ik opstond uit de stoel alles onder het bloed zou zitten. Ik moest uit mijn comfortzone komen, zodat onze inspanningen om een ​​droombaby te krijgen, konden doorgaan. Op de elfde dag van mijn cyclus zouden we terugkomen voor een vaginale echo om de gekweekte eicellen te beoordelen.

    Bij de volgende echo kwamen we erachter dat ik twee mooie eicellen in mijn linker eierstok heb en dat ze groot genoeg zijn. We kregen de opdracht om om 21.00 uur te injecteren met een medicijn dat na precies 36 uur een ovulatie zou opwekken. Op de dertiende dag van de cyclus kwamen we om 8.00 uur aan in de kliniek met vers sperma in een potje en om 9.00 uur vond de inseminatie plaats. juiste plaats en op het juiste moment.

    Na al deze procedures voelde ik me meteen zwanger en wist ik zeker dat het ons zou lukken. Mijn teleurstelling en bitterheid was enorm toen ik op de 29e dag van de cyclus begon te bloeden. Mijn menstruatie kwam in het weekend, dus ik had genoeg tijd om te huilen en verdrietig te zijn. Daarnaast moest ik er ook aan denken de kliniek te bellen en een afspraak te maken voor een vaginale echo. De komst van de menstruatie markeerde het begin van een nieuwe menstruatiecyclus. We hebben alle beschreven procedures vijf keer doorlopen voordat we de droom twee strepen op de zwangerschapstest konden zien. Elke volgende poging nam ons vertrouwen weg en brak mijn hart. Na elke inseminatie voelde ik me alsof ik zwanger was, ook al was ik niet zwanger, dus rouwde ik om mijn menstruatie als het verlies van een kind. Dat dacht ik tenminste, want wat moest ik weten over het verlies van een kind?! Ik ben nooit moeder geweest. Maar de bloedspatten op mijn ondergoed deden pijn en namen mijn hoop weg. Ik voelde steeds meer paniek dat we nooit ouders zouden worden. Van maand tot maand werd het moeilijker... Tot 23 september 2016, toen ik op de 30e dag van de cyclus opnieuw een zwangerschapstest deed. Wat was mijn verbazing na het zien van twee rode lijntjes! Vreugde nam mijn hele lichaam over. Ik droeg tenslotte een kind onder mijn hart! Ondanks de eerste fase van de zwangerschap voelde ik me als een MAM!!! Het was een geweldig gevoel. Droom die uitkomt!!!